Kvenvargur

 

"Eva Hauksdóttir flutti vargastefnu við stjórnarráðið þar sem hún sagðist vera að magna reiði þjóðarinnar upp í vargslíki og stefna gegn ríkisstjórninni og spilltum embættismönnum".  

Kvensnift þetta hefði nú e.t.v. betur átt að kunna að skammast sín. Hugsa betur um uppeldi sonar síns, kenna honum í það minnsta virðingu og almenna mannasiði. En við hverju er að búast af móður sem leggur sig niður við að magna upp varga eða önnur óféti. Ekki veit ég hvað það kann að kosta þjóðarbúið, þegar drengurinn hennar óð eins og kjáni uppá nýlagt þak alþingishússins sem liggur á leiðurum og alls ekki er sama hvernig á það er stigið svo komist verði hjá óbætanlegum skemmdum af minnstu óvarkárni. Ekki fór nú blessaður móðurbetrungurinn hönduglega með íslenska fánann þegar hann skipti honum út fyrir fána Bónusverslananna. Greinilegt er að stráksi hefur aldrei komið nálægt skátahreyfingunni né annarri heilbrigðri ungmennastarfsemi þar sem borin er sérstök virðing fyrir íslenska fánanum enda gilda ákveðin lög og reglur um meðferð og notkun hans.

Að koma síðan fram í kastljósi sjónvarpsins, reynandi að kasta rýrð á lögreglustjórann fyrir að leyfa mönnum sínum að beita piparúða í nauðvörn, gegn henni og öðru hyski af sama sauðahúsi brjótandi rúður og gerandi aðsúg að laganna vörðum með ýmsum ósæmilegum hætti. Jú hún var að frelsa son sinn úr betrunarhúsinu með hjálp Harðar Torfasonar sem beindi lýðnum á staðinn í lok fundar á Austurvelli. Strákurinn hafði verið tekinn til tuktunar deginum áður vegna sekta fyrir aðrar ótilteknar óspektir og lagabrot. Það er í rauninni sorglegt að fréttafólk skuli elta uppi fólk af þessu sauðahúsi sem er gegnsýrt af ranghugmyndum og athyglissýki.

Ármann Eiríksson

 

 

Vargastefna við Stjórnarráð

Guð gefi ykkur bjartar og góðar tíðir

Mikið er vont að ferðast í hyldjúpum dal, í kolniðamyrkri þar sem enginn máni bregður ljóskeilu á hvítfreðna jörð né bjartar sindrandi stjörnur, mislangt útí himingeimnum skarta alheimshásali skapara vors.

Hverskonar orðagjálfur er þetta, kann einhver að spyrja?

Spyr sá sem ekki veit!

Ég hef lært það að þrauka en man það bara svo allt of sjaldan þegar sálartetrið dettur í svona glufur og þarf svo að leggja sig allt fram um að komast uppúr feninu í dalbotninum.  "Klýfa svo skriður, skríða kletta, velta niður og vera að detta o.s.frv.", eins og "skáldið" kvað.

Sagt er að sá sem aldrei þjáist neitt kunni heldur ekki að gleðjast til fullnustu.  Ég er kominn upp í miðja brekku nú þegar ég kemst að því að minn ágæti "sáli" er að koma heim til sín úr krabbameinsaðgerð.  Guð lækni hann og græði sem fyrst, því það eru svo margir sem þurfa á svona manni að halda.

Hann var svo elskulegur að vísa mér á annan starfsbróður sem reyndist nú vera minn upphaflegi "sáli" nýkominn heim með aukna menntun frá útlöndum.  Ég hef góða reynslu af þeim ágæta manni og bind miklar vonir við aukna kunnáttu hans, mér og öðrum, svipað ásigkomnum til betra lífs og heilbrigðis.

Senn kemur Þorrinn, það virðist orðin lenska í þessu landi að þjófstarta öllu, svosem eins og Þorranum, sprengideginum og bolludeginum og þannig mætti margt fleira upp telja.  Þessi flýtir allur er eins og að pissa í skóna sína.  Einn fer á undan af stað og ætlar að selja miklu meira en allir hinir en sjaldnast líður á löngu þar til allir eru farnir að gera eins.  Hvað varð svo um gróðann.  Sumir fengu eftirvinnu eða næturvinnu en athuguðu ekki að helmingurinn af laununum fara beint í skattinn svo hægt verði að koma Sundabraut í jarðgöng.  Svo þarf að hvíla lúin bein eftir törnina til þess að geta farið út að eyða því litla sem útaf stendur.

Mikið held ég að það hljóti að vera leiðinlegt að lesa svona bölsýni og óræðar setningar.  Vonandi fyrirgefið þið mér sem þekkið mig, því ég held að karlinn sé þrátt fyrir allt á uppleið með hækkandi sól og blómum í haga.

Gleðilegt nýtt ár 2008

Ég á enga betri ósk en að biðja ykkur vinum mínum gleðilegs nýs árs og friðar með þakklæti fyrir það sem liðið er.  Kærleikur, bænir og innilegar óskir eru að mínu mati eitthvað það best sem hver og einn getur gefið vinum sínum og hverjum sem er.  Bænhiti og sannar óskir koma öllum vel bæði heilum og sjúkum.  Enn þann dag í dag minnist ég gæsku móður ömmu minnar og hversu annt henni var um mig og velferð mína.  Innrætingin, kennslan og fyrirmyndin hefur lifað sjálfstæðu lífi í huga mér og gleymist eigi.  Aldrei brást það eftir bað í gömlum þvottabala sem til var á heimilinu að ég, unginn væri ekki þerraður og færður í hrein nærföt að hún signdi mig ekki áður;  "Í nafni Guðs föður, sonar og heilags anda" Amen.  Þegar ég hváði einhverju sinni, af hverju hún segði þetta alltaf?  Jú, svaraði hún, það er góður siður að signa sig eða annan, hverju sinni sem steypt er yfir mann fati"  Ekki voru höfð fleiri orð um þessa athöfn að ég muni.

Ég minnist þess líka að hún kenndi mér bænir sem ég skyldi nota þegar ég væri sjálfur búinn að læra þær.  Að morgni skyldi maður m.a. hafa yfir;

Nú er ég klæddur og kominn á ról,

Kristur, Drottinn veri mitt skjól.

Í Guðsóttanum leyfi mér að ganga í dag,

Svo líki þér.

 - Amen.

Þegar ég hváði einhverju sinni, af hverju hún segði þetta alltaf?  Jú, svaraði hún, það er góður siður að signa sig eða annan, hverju sinni sem steypt er yfir mann fati"  Ekki voru höfð fleiri orð um þessa athöfn að ég muni.

Og að kvöldi dags, að loknu "Faðirvorinu" kom oftast signing og eftirfarandi bæn sem ég nota við ýmis tækifæri, upphátt eða í hljóði: 

Guð komi til mín

og varðveiti mig,

frá öllu illu,

til l lífs og sálar,

þessa nót (stund eða dag)

í Jesú blessaða nafni.

 - Amen.

Af einlægu hjarta sendi ég ykkur þessar stuttu en fallegu bænir svo ykkur megi blessast lífið allt, hvert sem þið kunnið að rata á lífsleiðinni.

Eiginkona "kakjaræðarans" ákærð

Í guðanna bænum leiðréttið þessa fyrirsögn.  Eruð þið ekki með "villupúka"?

Kveðja;  Ármann Eiríksson

Eiginkona kajakræðarans ákærð

Sérfræðingur hefur orðið !

Mér var að berast 2. tbl. Ljóssins, 1. árg. 2007.   

Þar las ég stutta grein krabbameinslæknisins míns, Sigurðar Böðvarssonar.  Ég ætla að leyfa mér að birta greinina hans hér án sérstaks leyfis því ég veit að hann mundi auðfúslega verða við þeirri bón minni.  Mér finnst þessi stutta grein segja svo margt bæði mannlegt og faglegt sem þarf að koma fyrir almennings sjónir.  Án frekari útlistana læt ég hann segja hér frá:

Endurhæfing krabbameinssjúkra

Eins og við öll þekkjum þá geta mismunandi krabbamein valdið mismunandi einkennum.  Einkennin ráðast þá gjarnan af staðsetningu meinsins og þá hvernig það truflar starfsemi viðkomandi líffæris eða líffæra.  Einnig er algengt að krabbameinsfrumur gefi frá sér tiltekin efni sem berast út í blóðið og valda öðrum og almennari einkennum.  Þessum einkennum, oft óljósum í fyrstu, hefur sjúklingurinn jafnvel fundið fyrir vikum eða mánuðum fyrir greiningu krabbameinsins.

Algengustu einkenni af þessum toga eru almennur slappleiki, þreyta, lystarleysi og jafnvel þyngdartap.  Til að bæta gráu ofan á svart eru flest þessara einkenna jafnframt algengur fylgikvilli bæði krabbameinslyfja og geislameðferðar sem margir krabbameinssjúklingar þurfa að ganga í gegnum tímabundið, hvort sem tilgangur slíkrar meðferðar er að lækna sjúkdóminn eða halda honum niðri.  Það er hér sem almenn endurhæfing í víðast skilningi þess orðs kemur við sögu.

Margir þættir

Í raun og veru er tilgangur endurhæfingar krabbameinssjúkra að hámarka líkamlega, félagslega og andlega getu þeirra og þar með lífsgæði og sjálfstæði.  Slík endurhæfing gagnast mjög flestum sjúklingum með krabbamein óháð tegund krabbameinsins eða útbreiðslu.  Hún getur ef vel tekst til náð til margra ólíkra þátta og mætti þar helst nefna:

• Minni verkir, betri líðan
• Bætt matarlyst og næringarástand
• Bætt líkamleg færni og geta
• Aðstoð við að hætta reykingum
• Minni streita, kvíði og depurð
• Aukin skilningur fjölskyldu á orsök, afleiðingu og meðferð ýmissa einkenna
• Bættur svefn
• Færri sjúkrahúslegur (þetta atriði fær stjórnmálamennina alltaf til að sperra eyrun)
• Aukið sjálfstæði heima fyrir, sjúklingur minna háður aðstoð annarra fjölskyldumeðlima eða heilbrigðisstarfsmanna.

Margar starfsstéttir

Í endurhæfingarferlinu öllu koma yfirleitt margar starfsstéttir við sögu, allt eftir þörfum hvers sjúklings.  Mikilvægt er að samnýta krafta þessa góða fólks og jafnframt að það sé einhver einn aðili sem hafi heildaryfirsýn og samhæfi starfsemina.  Yfirleitt er það læknirinn sem fer með þetta hlutverk.  Aðrir, og reyndar ekki síður mikilvægir aðilar, koma jafnframt að meðferð hvers og eins eftir því sem við á hverju sinni.  Eins og við þekkjum eru þetta yfirleitt sérhæfðir starfsmenn, svo sem sjúkra- og iðjuþjálfarar, næringarfræðingar, hjúkrunarfræðingar, prestar, sálfræðingar, félagsráðgjafar og fleiri.  Þegar ég leiði hugann að þeirri stafsemi sem fram fer í Ljósinu í Neskirkju, og ég hef sjálfur orðið vitni að í þau skipti sem ég hef rekið þar inn nefið, þá hef ég líklega ekki ennþá minnst á einn mikilvægasta þátt endurhæfingar.  Hann felst í þeim gömlu sannindum að "maður er manns gaman".  Það er gott og hollt að fara út og hitta annað fólk, þótt ekki sé til annars en að spjalla, skiptast á reynslusögum og hlæja.

Sigurður Böðvarsson er sérfræðingur í lyf- og krabbameinslækningum.

Hefurðu bragðað Alabastin?

Vaknaði við vekjaraklukkuna að vanda.  Dreif mig framúr og fór í góða sturtu.  Borðaði mína AB-léttmjólk með “Special K-kornflexi” og fletti Mogganum.  Það var hvít slyddudreif úti fyrir sem bætti jú aðeins smá skímu í morgunsvartnættið.  Í stað þess að halda til vinnu lagði ég leið mína inní Þönglabakka í Mjódd til fundar við krabbameinslækninn minn Sigurð Böðvarsson samkvæmt áætlun sem er á 3-4 mánaða fresti.  Hann skoðaði mig, þreifaði, mældi og hlustaði ásamt því að taka blóðþrýsting og fl.  Hann spurði mig um líðan og ég yppti öxlum og svaraði; “status co”.  Hans dómur var að málin virtust í kyrrstöðu og þakkaði það að sjálfsögðu “GLIVEC- lyfinu” sem ég hef verið að taka síðan um árið.  

Næst skrifaði hann uppá tilskipun um að ég færi í blóðsýnatöku.  Eftir þó nokkra bið, sem þeir þekkja einir sem eru þarna regluleg, þá upphófust nálastungur hér og þar því sannleikurinn er sá, að það er eins og æðakerfið í mér sé í andstöðu við hjúkrunarkonur og sjúkraliða sem hampa nálum.  Þær bókstaflega draga sig saman og fara í felur.  Jafnvel þó að handleggirnir séu ólaðir og þrengt að blóðflæðinu.  Næst hefst slagurinn við að stinga þar sem líklegast er von að sækja megi dropa.  Nálin er dregin fram og til baka í leit að einhverri æð sem gæti gefið dreitil.  Snúið og hrært þar til feluleikurinn ber ekki lengur árangur.  Blóðið streymir nú loks í hvert smáglasið á fætur öðru til frekari rannsókna.  Ég var spurður hvort ég kynni kennitöluna mína, líkleg til þess að athuga hvort ég væri með réttu ráði.  Jú, jú, ég stóðst prófið, blóðdreitlinum fátækari.  Ég fékk stóran bómullarhnoðra yfir gatið (gryfjuna) og allt var síðan plástrað fast við hárafar upphandleggsins.  Ég kvaddi með kurt og pí, ég veit ekki af hverju!

Næst lá leiðin yfir brú mikla sem tengir tvær byggingar á þessu læknisfræðilega setri saman.  Nú átti ég að gangast undir hina reglulegu sneiðmyndatöku sem alltaf fylgir jú en ekki með þessu “tempói”.  Vaninn hefur verið sá að koma einhverjum degi síðar og mikið lagt uppúr því að vera fastandi þegar maður hefur drykkjuna á nærri heilum lítra af hvítu glundri sem þó hefur skánað með árunum að því leytinu að nú finnur maður greinilegan appelsínukeim af drukknum.  Kona sem hjá mér settist ásamt fullorðinni móður sinni huggaði þá gömlu með því að þetta væri sko miklu betra í dag því hún myndi hvernig þetta bragðaðist eins og “Alabastin sparsl” hér á árum áður þegar hún þurfti að standa í viðlíka veseni útaf einhverju sem ég lagði ekki á minnið.  En ég komst ekki hjá þeirri hugsun að velta fyrir mér af hverju skyldi konan hafa verið að borða Alabastin, því hún var svo ákveðin að drykkurinn væri - sko alveg eins og - títtnefnt Alabastin.  Ég velti líka fyrir mér hvort hægðir ungu konunnar hefðu þá ekki verið algjör steypa!

Við sem tókum okkur sæti þarna á biðstofunni vorum öll að drekka þennan görótta drykk og okkur sagt að gefa okkur fullan klukkutíma til þess.  Tíminn leið og það lækkaði líka jafnt og markvisst á brúsanum.  Loks eftir langa mæðu var ég kallaður inn til þess að afklæðast öllu nema sokkum og nærbuxum.  Mér var fenginn spaugilegur serkur í ljósbláu sem átti sennilega að skýla nekt minni fyrir óviðkomandi.  Ég leit í spegil og sá fyrir mér mann sem gat verið meðlimur í einhverri fjarlægri munkareglu, líklega í Himalaja, nema hvað ég hefði getað fullkomnað myndina með því að krúnuraka á mér höfuðið.  

Nú svo kemur þetta sígilda þegar maður er meðhöndlaður eins og maður hafi aldrei komið þarna áður og allt skýrt út í hörgul og svo er botnað; þú kannast e.t.v. við þetta allt saman.  Auðvitað svara ég bara; já, - já, þó mér finnist ég eigi að hafa sagt, já svona u.þ.b. 20 – 30 sinnum.  Ég hugsa að ég eigi ábyggilega eftir að detta dauður niður úr hógværð frekar en af völdum krabbameins. 

Ég veit ekki af hverju ég tengi þetta allt saman áleggi ofan á brauð?  Sennilega bara bilun eða e.t.v. æðruleysið (; vil ég helst láta það heita)!  Ég sé mig alltaf fyrir mér sem sneidda “spægipylsu” þegar mér er rennt fram og til baka í þessu blessaða sneiðmyndatæki.  Gæti e.t.v. verið tengt minningum frá liðinni tíð þegar ég vann hjá Síld og Fisk(i) á unglingsárum.  Það var ekki svo sjaldan að maður var settur á áleggsskurðarhnífinn.  

Mér er líka farið að standa á sama þegar leitað er að æð í handleggjunum á mér til að koma upp legg í til þess dæla í mig skuggaefninu.  Þá er fyrst skoðaður hægri handleggurinn uppúr og niðurúr, höfuðið hrist eftir að þrengingarólin hefur verið strekkt um handlegginn til hins ýtrasta og æðarnar aftur farnar í feluleik.  Næst er sá vinstri rannsakaður á sama hátt með sömu niðurstöðum.  Ég spurði nú bara sí svona, geturðu ekki bara farið í gatið eftir stunguna sem blóðsýnatökukonan gerði.  Það var reynt og hrært aftur í holdinu en ekkert fékkst.  Þá var farið aftur í hægri og langur tími leið þar til angurvær hjúkkan treysti sér til að stinga.  Þar sem ég lá varð mér að orði, að bráðum yrði ég orðinn eins og loftaplatan fyrir ofan höfuðin á okkur.  Í fyrstu skildi hún ekki hvað ég átti við en leit nú samt upp og horfði í gataplöturnar í loftinu.  Fyrir rest hafðist þetta nú og ég fékk gamalkunnuga tilfinningu sem minnir á innvortis hitabylgju sem meira að segja ruglar allt lyktar- og bragðskini um stund.

Þegar raðaðgerðinni var loks allri lokið var kl. orðin langt gengin í tvö.  Ég ók loks, - sennileg óökuhæfur, heim á leið þar sem ég komst loks í fyrstu föstu fæðu dagsins sem bragðaðist ágætleg.  Rúmið bókstaflega hrópaði á mig en ekki mátti gleyma föstum liðum eins og venjulega sem var að tak inn krabbameinslyfið og önnur fylgilyf.  Síðan skreið ég loks undir sæng og steinsofnaði á mitt græna eyra.

Næst er svo bara að bíða og vona, að niðurstöður mynda og rannsókna muni leiða í ljós jákvæðar niðurstöður um áframhaldandi kyrrstöðu meina og meinvarpa.  Guð gefi að svo verði.

Myrkur og uppsteyt í íslensku samfélagi

 

Mikið ofboðslega dimmir skart frá degi til dags og ennþá á þetta eftir að dökkna.  Mikið á ég eftir að fagna því þegar blessuð jólaljósin fara að skína og lýsa upp byggðir og ból í svartasta skammdeginu.  Þegar hátíð ljóss og friðar verður svo um garð gengin fer sólin aftur að feta sig upp á himinn hvelið og færa döprum sálum og jarðargróðri öllum aukna birtu, yl og betri daga.

Ágætur kunningi kom í þjónustuverið til mín og bar upp þá spurningu hver bæri ábyrgð á öllu þessu jólaljósafári í bænum.  Honum fannst að þetta mætti nú aldeilis minnka, að minnsta kosti alveg um helming.  Þetta væri ekkert nema til að kasta fjármunum skattborgaranna beint út um gluggann.  Jæja, finnst þér það, svarað ég?  Svo upphófst frekari rökstuðningur og hver réði eiginlega þessu rugli?  Bæjaryfirvöld, svaraði ég! (ljótu karlarnir sem þú kaust yfir þig til þess að taka ákvarðanir eins og þessa og allar hinar, hugsaði ég). 

Mikið vorum við á öndverðum meiði.  Úpss..... og ekki fleiri orð um það.  "Viðskiptavinurinn hefur víst alltaf rétt fyrir sér"  Það var manni allavega kennt hér á árum áður.  Hugsið ykkur munaðinn að búa yfir allri þessari orku hvort sem hún kemur frá vatnsafls- eða gufuaflsvirkjunum.  Hvort skyldi nú vera betra?  Mér finnst eins og allir séu á móti öllum þegar þessi mál bera á góma.  Ótrúlegt hvað við erum sundurleit þjóð.  Sumir vilja virkja vatnsafl þá rísa dýrvitlausir hópar á fætur og kalla til liðs við sig atvinnulaus erlend ungmenni til þess að tjóðra sig við vinnuvélar og annað þaðan af vitlausara til þess að mótmæla virkjunum undir slagorðinu "saving Iceland"( hljómar vel á degi íslenskrar tungu til minningar um Jónas Hallgrímsson).  Jafnvel sumt fyrrgreindra aðila vilja frekar vinna raforku með gufuafli sem kallar þá fram mótmælendur að nýju sem hryllir við mannvirkjunum, lögnunum og leiðslunum og þá er þetta orðið að sjónmengun.  Hvergerðingar mótmæla nú kröftuglega nærliggjandi virkjanahugmyndum vegna fnyks sem frá þeim kann að stafa, nóg sé nú samt af brennisteinslyktinni á staðnum.

Guðmundur Löve birtir m.a. eftirfarandi sjónarmið á bloggvef sínum:  "Það er sama hvort litið er til Bitruvirkjunar á Hellisheiði eða virkjunar Hagavatns og Farsins:  Þessir virkjunarmöguleikar eru þeirrar ónáttúru að ráðast inn á hingað til ósnortin landsvæði sem hafa bæði mikið náttúruverndar- og útivistargildi.  Virkjun Hagavatns og útfalls þess, Farsins, má líkja við Kárahnjúkavirkjun í minni skala, þar sem ráðist er inn á allskostar ósnortið "hálendi í byggð"; eitt hið aðgengilegasta og stórbrotnasta hálendissvæði í nágrenni við þéttbýlustu staði landsins".

Og svo þetta:  "Fagna ber framsýni Hveragerðinga að vilja ekki virkja á Bitrusvæðinu.  Þarna standa Hvergerðingar uppi í hárinu á yfirboðurum sínum með Ólaf Áka Ragnarsson, bæjarstjóra sveitarfélagsins Ölfuss, í broddi fylkingar. Ólafur Áki hefur enda ekki borið fram töluleg rök með virkjuninni heldur reitt sig á hræðsluáróður".  Svo mörg voru nú þessi orð. 

Undarlegt er að menn forðast eins og heitan eldinn að nefna mestu skaðvaldana á ósonlaginu og valda mestum loftlagsbreytingunum í heimi hér er einfaldlega "viðrekstrar búffjár, nautgripa og mannskepnunnar sjálfrar" og e.t.v. til viðbótar má nefna sorphaugagas af hennar völdum o.m.m.fl.  Ferill okkar mannanna hér á jörðinni um aldir alda gefur rík tilefni til að bera kinnroða yfir háttalaginu svo ekki sé nú sterkar kveðið að orði.

Hvaleyrarlón - útivistarparadís - ylströnd

 

Sæl mín elskanlegu

Mikið er gott að vita hvað þið fylgist nú mörg með kallinum eins og ég er nú latur að tjá mig og senda frá mér línu.  Ég þakka ykkur öllum fyrir kveðjur og hlýja strauma með viðkomu á síðunni minni.  Sannast sagna eru mínar erfiðustu stundir að fara framúr á morgnana, undan hlýrri sænginni og fara fram í svarta myrkrið til þess að tendra ljósin í húsinu.  Svo streymir blessað vatnir fram úr sturtuhausnum og flæðir um allan líkamann og hressir "sál mína" eins og segir í Davíðssálmi nr. ? (man ekki akkúrat nr. núna).  Nú svo er ég svo lánsamur að vinna á líflegum vinnustað þar sem ég starfa með sex ungum konum hverri annarri betri en þeirri sístu (bara í gríni).  Þar koma líka við fullt af Hafnfirðingum, ungum og öldruðum, mjóum og digrum, stuttum og löngum sem sækja þjónustu af ýmsum toga hjá okkur.

Ég svara líka símanum til jafns við dömurnar; "Þjónustuveri Hafnarfjarðarbæjar, - Ármann -, góðan dag"!  þá kemur stundum þrúgandi þögn, þar til ég segi; halló!  Ó almáttugur, ég sem hélt þetta væri símsvari!  Nei - nei, ég er af holdi og blóði (en ekki skrúfum og stáli)!

Við þjónustufulltrúarnir eigum auðvitað helst að vita allt milli himins og jarðar.  Og svo að geta svarað öllu sem fólki dettur í hug að spyrja um.  Nú svo tökum við orðið endalaust á móti teikningum frá húsbyggjendum sem svarar til margföldum Svartaskógi í Þýskalandi að umfangi, í hverri viku.  Fólk leggur inn fyrstu eintökin af byggingarnefndarteikningum sínum og svo koma iðulega inn óskir um áðursamþykktar deiliskipulagsbreytingar, sérteikningar í haugum o.s.frv.

Ég horfi dag hvern með hryggð á Hvaleyrarlónið sem jafnan verður á vegi mínum á leiðinni heim og að heiman.  Fólk hefur talað svo mikið um þetta náttúruvætti þar sem farfuglar hafa viðkomu vor og haust á leið sinni til varpstöðvanna og svo í bakaleiðinni til hlýrri og búsældarlegri vetursetu sunnar á hnettinum.  Í sannleika sagt lít ég þennan viðkomustað fuglanna sem versta forarpoll sem ég efa að nema þeir allra hraustustu lifi af bakteríurnar sem þeir svelgja uppúr klóakforinni þarna niðurfrá.  Fram til þessa hefur ekki mátt hrófla við neinu í umhverfinu þarna þar til nú allt í einu er farið að ryðja stórgrýti niður við innri strönd Lónsins og þrengja þar með rennuna sem stýrir flóði og fjöru í "brúna pollinum" þar sem afurðir klóaksins hafa verið ýmist á innleið eða útleið eftir sjávarföllum.  Það mega vera hraustir fuglar með afburða ónæmiskerfi sem lifa kræsingarnar af þarna í seyrunni.  Og nú ætla þeir að fara að byggja þarna neðan við Hvaleyrarbrautina eitthvert atvinnuhúsnæði og e.t.v. húsnæði fyrir siglingarklúbbinn.

Ég hef lengi alið mér þann draum í brjósti að þarna yrði ráðist í það stórvirki að moka allri drullunni uppúr pollinum og setja hvítan skeljasand í staðinn nú þegar klóaksútrásirnar eru komnar í "súkkulaðileiðsluna" sem liggur suður fyrir Hvaleyri eða þar sem aðal klóaksdælustöðin fyrir Hafnarfjörð er að rísa.  Nota síðan sjávarföllin um rennuna fyrrnefndu til þess að skipta um eða hreyfa við sjónum í Lóninu þegar hún verður orðin hrein.  Sjórinn í Lóninu yrði síðan blandaður heitu affalls- eða veituvatni til þess að skapa flottustu ylströnd í heimi.  Þá þyrfti jafnframt að segja upp öllum lóðarleigusamningunum við bátaskýlaamlóðana sem safnað að sér ryðguðum kerrum og öðru ónothæfu drasli.  Hvað þá að maður nefni nú ekki köflótta og ryðgaða bárujárnið á kofunum þar sem nánast enginn hefur séð sóma sinn í að bæta ásýnd þessara hreysa með málningu eða nýju járni.  Ég læt svo öðrum eftir hugmyndaflugið um hverskonar þjónustustarfsemi eigi svo að rísa þarna í staðinn og hvaða útlit það eigi að sýna.  Að sjálfsögðu hef ég frekari hugmyndir um það allt saman en það yrði sko efni í væna kilju eða þykka bók.  Blessuð látið þið nú gamminn geysa hvað þetta varðar og komið með tillögur!!!!!!!!!!  -  Ég lofa því að þetta er einhver veðursælasti staðurinn í Hafnarfirði

Slagsmálin við plastdúkinn

 

Kæru vinir, heldur er ég að tosast upp og þakka það fyrst og fremst vini mínum dr. Snorra Ingimarssyni ásamt kærleiksstraumum frá ykkur kæra skyldfólk og vinir aðrir. 

Ég lenti í gríðarlegum slagsmálum við heilmikinn plastdúk í fyrradag sem er búinn að liggja þegjandi uppí hillu útí bílskúr í heil tvö ár.  Dúkur þessi var keyptur til þess að skipta út fyrir annan sem var stagbættur og marglímdur og veitti orðið takmarkað skjól í "bogagróðurhúsinu" okkar eða öllu heldur því sem það átti að skýla, verma og ljóstillífa.

Þegar sá gamli (dúkurinn) var orðinn laus og við Sigrún sviptum honum af áttuðum við okkur á hvað "hann" var farinn að blása.  Við nærri tókumst á loft því það blés sko byrlega þegar hér var komið sögu..  Næsta mál var svo að skríða með jörðinni undan vindi og draga á eftir sér samanbrotinn plastdrauginn.  Lauma honum síðan yfir bogana (grindina) sem ber uppi gagnsætt plastið sem veita á skjól, sólarljós og il fyrir viðkvæman gróður sem lifir ekki á íslenskum berangri.  Tvisvar hélt ég að þetta færi alt útí vindinn en þrautseigjan reyndist okkur hliðholl að þessu sinni eins og stundum áður.  Ég náði að festa dúkinn allan hringinn með listum sem ég skrúfaði í sökkulvegginn.  Og nú horfi ég í gegnum gróðurhúsið okkar sem bærist varla þótt hann blási hressileg á Hörgsholtinu og rigni.  Það veitir manni nýja vídd í tilveruna að byrja að sá fyrir sumarblómum inní bílskúr undir ljósi í febrúar, sjá fræin spíra, taka angana smáu og "prikla" þeim í litla potta og síðar jafnvel í ennþá stærri potta og svo útí blómabeð til að gleðja augu okkar og þeirra sem bera að garði.  Ég hef komist að því að þessi vinna lengir bókstaflega sumarið og ekki veitir nú af.  Garðurinn okkar hefur aldrei verið eins blómstrandi eins og þetta sumarið.  Býflugur komust á kreik og ferðuðust milli blómakróna eins og þær ættu lífið að leysa.  Ég lærði að vingast við þær fljótlega enda bæði þær og ég alveg sauðmeinlausar skepnur.  Sem betur fer sá ég engan geitung við heimili mitt á þessu sumri en fuglana finnst mér alveg vanta í vistkerfið.  Ég óttast mest að máfurinn hafi gert sér mat úr hreiðrum þeirra einhverra og svo bansettir kettirnir sem eru hérna útum allt holtið. 

En þessi baráttusaga blés mér kapp í kinn og það meira að segja svo að ég er með bæði harðsperrur og strengi eftir hamaganginn.  Ég ætla bara ekki að lýsa því hvað það getur verið gott að finna til með þessum hætti.  Sinnið og sálartetrið þegir þá á meðan.

Nú er það svart!

 

Kæru vinir, kunningjar og aðrir gestir sem mæta á síðuna mína.

Þá er haustið brostið á með lækkandi sól og myrkri sem teygir anga sína lengra og lengra inní daginn og sálina.  Ég man hvað ég blés á allt tal um skammdegisþunglyndi og depurð í rökkrinu hér áður fyrr.  Mér hefndist grimmilega fyrir það.  Frá því að krabbameinslyfin mín tóku að vinna sitt ágætu verk og halda æxlum og meinum í skefjum þá var eitt og annað sem fór að gefa sig í staðinn.  Nú er svo komið að ég dett orðið niður í djúpan dal svartnættis og kvíða þegar daginn styttir.  Mér finnst þetta verða verra með hverju árinu sem líður eða frá því  skömmu eftir að (GLIVEC) lyfjataka mín hófst árið 2001.

Ég kýs að lýsa ásandi mínu við það, að detta inní tilvist þar sem maður er staddur aleinn með sjálfum sér í glæstum sölum Loðvíks 14. eða riddarasal Kristjánsborgarhallar eða einhverju álíka glæsimannvirki sem ég hef orðið uppnuminn af með öðru samferðafólki.  Eitthvað er öðruvísi.  Jú nú er ég þarna einn og yfirgefinn, einmanna, hræddur og kvíðinn.  Það er vont að upplifa líðan sína eins og í endalausu tómarúmi þar sem enginn annar er til staðar til þess að samsama sig við.  Vera eins og galtómt rekald sem getur sokkið þá og þegar án þess að fá nokkuð við ráðið.

Það sem er svo undarlegt við þetta alltsaman er að maður fær nánast enga viðvörun.  Maður bara dettur í þetta far einn kaldann og dimman vetrardag.  Fyrir hálfum mánuði var ég glaður og dáðist að því hvað mér fannst ég vera í góðu jafnvægi.  En svo gerðist þetta bara eins og hendi væri veifað.  Nú líður mér best að vera undir sæng og breiða uppfyrir haus, leiða hugann að einhverju sem mér finnst fallegt og gott.  Stundum tekst þetta um stund en hopar svo fyrir ísköldum raunveruleikanum.

Um daginn fór ég í magaspeglun hjá Kjartani Örvari sem er fastbundið eftirlit á 6 mánaða fresti með æxlinu innan á magaveggnum.  Það hafði ekkert breyst frá því síðast og þakkaði Kjartan GLIVEC-inu fyrir það.  Vegna bakflæðis vandamála frá gamalli tíð, þá spurði ég hann hvort ekki væri bara hægt að þrengja magaopið og koma þessu í lag.

Hann horfði á mig um stund og sagði svo;  Þú ert nú búinn að lifa ótrúlega lengi frá því að þú greindist, því fer maður ekkert að krukka með hnífa og ráðast í uppskurð sem gæti raskað öllum lífsbúskap þínum.  Vá, þetta hafði ég ekki hugsað.  En mikið kann ég nú samt vel við Kjartan (hrosshausinn þann) sem segir hlutina umbúðalaust.  Hann er frábær.

Síðustu sneiðmyndir af lifrinni sýndu líka kyrrstöðu æxlanna þau sem Sigurður Böðvarsson krabbameinlæknir rannsakar með sneiðmyndun og blóðsýnatökum á 3-4ra mánaða fresti.

Snorri Ingimarsson krabbameins- og geðlæknir, góður kunningi minn síðan við vorum skátar í gamladaga tjaslar uppá sálartetrið í mér eftir þörfum.  Nú var líka svo komið að ég hringdi í hann í gær í hremmingum mínum og lagði hann mér lífsreglurnar með það að hefja að nýju inntöku þunglyndislyfjanna sem ég hafði trappað mig útúr snemmsumars.  Mikið er ég nú samt þakklátur fyrir þá færu sérfræðinga sem tilbúnir eru að þjónusta mann og grípa í taumana þegar með þarf þess virkilega með.  Aldrei skal ég kvarta yfir sjúkrageiranum hvað sem aðrir kunna að segja.